• usprawnianiu narządów artykulacyjnych (języka, warg);
• ćwiczeniach oddechowych;
• kształtowaniu słuchu fonematycznego (wysłuchiwanie i różnicowanie dźwięków mowy);
• wywoływaniu, korygowaniu i utrwalaniu prawidłowej wymowy głosek w izolacji, sylabie, wyrazie, zdaniu i dłuższych wypowiedziach.

Jeśli uczeń prawidłowo wymawia wcześniej zaburzone głoski nie tylko w mowie kontrolowanej w czasie ćwiczeń, ale także spontanicznie w każdej sytuacji, wówczas następuje zakończenie terapii. Wadom wymowy towarzyszą często wady zgryzu (konieczna wizyta u ortodonty), trudności w nauce, problemy związane z zachowaniem i koncentracją uwagi, a także zaburzenia emocjonalne i psychiczne.
W czasie terapii logopeda skupia się przede wszystkim na korygowaniu zaburzonej mowy, ale pamięta również o ćwiczeniach usprawniających percepcję wzrokową, słuchową, orientację przestrzenną. Wprowadza też elementy ćwiczeń ułatwiających naukę czytania i pisania, doskonali rozwój ruchowy i emocjonalny.
 Dzięki systematycznej pracy uczeń szybko i skutecznie nauczy się poprawnie mówić i pisać.