Scena I dała nam odpowiedź na pytanie: Czym dzisiaj jest Ojczyzna? Ojczyzna współcześnie to: kilka garści ziemi, bicie serc, wiara, dobroć, jabłoń, która rodzi zdrowe owoce… Tego dowiedzieliśmy się się z recytacji, natomiast taniec Bieli i Czerwieni symbolizował losy narodu polskiego – raz spokojne, raz okrutne i burzliwe.

            Scena II dotyczyła mordu katyńskiego na polskiej inteligencji, który miał miejsce właśnie w kwietniu 1940 r. Na pierwszy plan wysunął się taniec Drzew z przerażającego, katyńskiego lasu. Przypomniał on, jak sowieci „zdradzieckim”, charakterystycznym „strzałem w czaszkę pokwitowali wrzesień”, czyli ustalenia ze Stalinem z września 1939 r.

            W III scenie nawiązaliśmy do 1. Maja – Międzynarodowego Dnia Solidarności Ludzi Pracy. Wykorzystując elementy pantomimy, pokazaliśmy popularne zawody wykonywane przez ludzi na całym świecie.

            Dzięki scenie IV przywołaliśmy do naszej pamięci 2. Maja – Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. W roli głównej była flaga Polski, która została obsypana wieloma komplementami, np.

 „ I nigdy nie będziesz biała,

I nigdy nie będziesz czerwona,

Zostaniesz biało – czerwona,

Jak wielka zorza szalona,

Czerwona jak puchar wina,

Biała jak śnieżna lawina,

Najukochańsza, najmilsza,

Biało – czerwona.”

            Scena V to czasy ostatniego króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego, który z jednej strony doprowadził do trzech rozbiorów państwa polskiego, a z drugiej zaś za jego panowania uchwalono bardzo ważną dla naszej Ojczyzny Konstytucję 3. Maj. Był to rok 1791. W trakcie „obiadu czwartkowego” u samego króla ten narodowy sukces został uczczony dworskim tańcem. Tancerze wystąpili w charakterystycznych dla tamtych czasów perukach, które nosiły kobiety, ale i często nakładali je mężczyźni.

            8. maja 1945 r. zakończono w Europie II wojnę światową. W VI scenie Zło przypomniało, nie dającą się opisać słowami, najobrzydliwszą, najokrutniejszą, najpodlejszą rzeczywistość w niemieckiej czy sowieckiej niewoli. Wolność, „której nie da się przydepnąć żadnym butem”, próbowała unieść się ponad Zło. Mówiła o swoich marzeniach, o chęci „pozbierania krzywd, trosk wśród ludzi”, aby „się miłowali i wojny nigdy więcej nie wszczynali”.

            9. maja to Dzień Europy. Scena VII należała właśnie do przepięknej kobiety o imieniu Europa. Zaprezentowała ona swą delikatną, ale jakże mocną
i stanowczą postać podczas skocznego tańca.

            Karol Wojtyła, czyli Jan Paweł II należy do panteonu największych Polaków. Ta arcymądra, nadzwyczaj dobra, ale pokorna i skromna postać urodziła się także w maju. Dlatego też scenę VIII poświęciliśmy naszemu najukochańszemu papieżowi.

            2018 r. to Rok Ireny Sendlerowej – Matki Dzieci Żydowskich. Dzięki niej drugą wojnę światową dodatkowo przeżyło 2,5 tysiąca istnień ludzkich. Tej Sprawiedliwej wśród Narodów Świata złożyliśmy hołd w scenie IX.

            W podsumowaniu naszej inscenizacji jeszcze raz mocno zabrzmiały słowa: „Wolności i marzeń nie da się przydeptać żadnym butem”. Scenę X zakończył taniec do inspirującej i budzącej wyobraźnię muzyki. Przedstawiliśmy w nim momenty od przyjaźni i życia w zgodzie, przez ludzkie konflikty i problemy, po spokój i możliwość przeżywania wolności, miłości, snucia marzeń.

            Występowaliśmy dwukrotnie dla uczniów i nauczycieli naszej szkoły, o godz. 9.00 i 11.00. Spotkaliśmy się z bardzo miłym odbiorem naszej inscenizacji. Oklaskom, gratulacjom i podziękowaniom nie było końca. My też mamy satysfakcję z tego, co przygotowaliśmy i zaprezentowaliśmy. Tym bardziej, że tym razem zrobiliśmy to w małej, piętnastoosobowej grupie szóstoklasistów. W spektaklu wzięły udział następujące osoby: Martyna Myśliwiec, Julia Lipka, Zuzanna Wolak, Anna Zalewska, Julia Józak, Jessica Sacha, Aneta Plachta, Zuzanna Kozakiewicz, Daria Szura, Kinga Gostkowska, Dawid Bocheński, Błażej Protas, Brajan Górnik, Konrad Pasturek, Szymon Bielecki.

Uczniowie klas szóstych