Przygotowujemy z tej okazji spektakl teatralny. W tym roku, 10 listopada, wystawiliśmy przedstawienie pt. „Jeszcze w zielone gramy…” O czym ono opowiadało? Proszę posłuchać…

Scena I przedstawiała zakochanych, Zosię i Janka, którzy grali „w zielone”. „Zosiu, masz zielone? Grasz w zielone?” „Janku, a ty masz zielone?”…

Następnie para przysiadła na kamieniu i zasnęła. Oboje śnili o tym samym. Ich sen był zielony: zielony Motyl, zielony Bluszcz, zielone Świerszcze, zielona Żaba, zielone Ptaki… Przy końcu II sceny dziewczyna objaśniła chłopcu, że zieleń to symbol życia, szczęścia i odrodzenia.

Na początku trzeciej części spektaklu pojawiły się dwie Chwile. Uświadamiały one bohaterom przedstawienia, Jankowi, Synowi i Władkowi, że już za moment opuszczą swoje ukochane kobiety: Zosię, Matkę i Basię. Zostawią je dla Wojenki i Ojczyzny. Zosia na pożegnanie ofiarowała Jankowi  połowę liścia, a drugą zostawiła sobie. Matka kreśliła znak krzyż na czole Syna i dała mu drewniany krzyżyk. A cóż miała Basia dla swojego ukochanego Władka? Rudowłosa piękność darowała mu kasztana, drugiego schowała dla siebie. Chwile uzmysłowiły mężczyznom, że wszystko jest ulotne, także wojna, co zapowiadało rychły powrót żołnierzy do domu. Przytoczyły również fragment wiersza Wisławy Szymborskiej, „że nic dwa razy się zdarza”. Nie do końca to prawda. Była przecież I wojna światowa, II wojna światowa... Trwa wojna w Ukrainie, w Palestynie.

Scena IV to już rzeczywistość wojskowa. Polscy żołnierze uformowali pułk i powitali swego wodza Józefa Piłsudskiego. Ten zaś zwrócił uwagę na symbol polskości – orła białego szybującego po niebie.

Po spotkaniu z wodzem chłopcy odpoczywali: jedli, pili, wspominali bliskich, w końcu zasnęli. Najpierw w pamięci Janka pojawiło się Wspomnienie Zosi (to scena V), wokół Syna krążyło Wspomnienie Matki (scena VI), a przy Władku rozpostarło się Wspomnienie Basi (to scena VII).

W kolejnej, VIII, części przedstawienia dowódca obudził swoich żołnierzy, którzy chwilę później wyruszyli już bezpośrednio na wojnę. W takt melodii do piosenki „Szara Piechota” okrutna Wojna walczyła z silniejszym Życiem. Życie zwyciężyło, a chłopcy służący w polskiej armii powrócili do swoich dziewczyn, które przywitały  ukochanych tańcem i białymi różami.

Scena IX to 1918 r., 11 listopada, symboliczne odzyskanie przez Polskę niepodległości. Żołnierze skandowali: „Wiwat niepodległość! Wiwat Marszałek Józef Piłsudski!” Uwieńczeniem tej sceny był taniec polonez.

W dalszej części przedstawienia, X, przenieśliśmy się w czasy współczesne. W pewnej miejscowości zniknęli wszyscy Dorośli. Dzieci zaniepokojone tym faktem wyruszyły na poszukiwania bliskich. Znalazły ich w miejscu, w którym Dorośli z domowych urządzeń AGD produkowali broń. Dzieci były przerażone, ponieważ ich rodzice i znajomi wyglądali i zachowywali się, jakby byli całkowicie omamieni złem. W końcu Dorośli zostali uwolnieni…

Scena XI przedstawiała dyktando, które Dorośli pisali u Nadziei. Zastanawiali się nad pisownią takich wyrazów, jak: odważny, mężny, dobrze, zwyciężyć, bohater. Następnie Nadzieja i Serce przypomniały, że współcześni ludzie mają marzenia, plany, potrafią „się zapalić” do działania.

W scenie XII Dorośli podkreślali, „że chęć życia im nie zbrzydła”. Nadzieja zaś, z przyjaciółmi, „kleiła na strychu połamane skrzydła”, aby móc się wznieść i przysiąść w ludzkiej duszy. Jeden z Dorosłych podkreślił, że „on nie potrzebuje skrzydeł, by latać; potrzebuje ludzi, dzięki którym nie upadnie.”

Część XIII przedstawienia należała do takich wartości jak: Nadzieja, Odwaga, Honor, Wolność, Miłość, Prawda, Pokój, Sprawiedliwość, Szacunek, Dobro, Braterstwo. Rozprawiały one między sobą, jak bardzo chcą pomagać ludziom i biec do nich z „walizkami miłości”. Całej tej rozmowie wtórowało Serce.

„Nauczmy się wreszcie żyć obok siebie” – to słowa Dorosłych wypowiedziane w scenie XIV. Aby sprostać tej prośbie, należy „przestać kryć sympatii nić”. Była, ona, ta „nić”, przekazywana z rąk do rąk, a symbolizowała dobro, którego spadkobiercami są właśnie ludzie.

Scena XV, przedostatnia, przypomniała, „że nikt nie może wyzerować świata, żeby się nic nie stało do wczoraj”. Nie można cofnąć wojen czy innych aktów przemocy, ale przecież: „Jeszcze w zielone gramy! Jeszcze nie umieramy!”, „Nauczmy się żyć obok siebie i przestańmy kryć sympatii nić!”

A co w scenie ostatniej? Ta scena to walc, zatańczony przez uczennice i uczniów klas V – VIII, do piosenki Lady Gagi „Hold my hand”.

„Trzymaj mnie za rękę, wszystko będzie dobrze.
Słyszałam z niebios, że chmury były szare.
Przyciągnij mnie blisko, otul mnie swoimi obolałymi ramionami.
Widzę, że cierpisz, dlaczego zajęło ci to tak długo?
Więc płacz dziś wieczorem,
Ale nie puszczaj mojej ręki.
Możesz wypłakać każdą łzę.
Nie odejdę dopóki nie zrozumiem.
Obiecaj mi, po prostu trzymaj mnie za rękę”

Taniec ten był manifestem pokoju i naszą reakcją przeciwko wszelkiej przemocy na świecie!!!

W przeddzień Święta Niepodległości daliśmy dwa występy. O godz. 10.45 zaszczycili nas swoją obecnością: poseł na Sejm RP Pan Tomasz Siemoniak, Zastępca Dyrektora Biura Marszałka Województwa Opolskiego Pan Daniel Palimąka, Wójt Gminy Łambinowice Pan Tomasz Karpiński, Przewodniczący Rady Gminy Łambinowice Pan Jarosław Gawlik, Przewodnicząca Rady Rodziców Pani Małgorzata Sobula, Dyrekcja naszej Szkoły: Pan Jarosław Figiel i Pani Iwona Maduzia. Na rannym spektaklu gościliśmy również nauczycieli, uczniów kl. I - VIII, rodziców i dziadków naszych uczniów – aktorów. Popołudniowy występ przeznaczony był dla mieszkańców Gminy Łambinowice. Przyszli zarówno bliscy i znajomi naszych uczniów – aktorów, ale także dorośli, którzy w żaden sposób nie są obecnie związani z SP w Łambinowicach. Było nam tym bardziej przyjemnie i miło.

Po obu występach brawom i owacjom na stojąco nie było końca. Wszyscy goście byli pod ogromnym wrażeniem. Przez cały piątek i kilka następnych dni dochodziły do nas gratulacje i podziękowania oraz niepowtarzalne komplementy, np. :
- „Spektakl ten podobny był do naszej Polski – piękny, trochę patetyczny, trochę dziwny…”
- „ Spektakl wymagał myślenia…”
- „Pani Violu, w przyszłym roku na Broadway”.

Pan Jarosław Figiel – Dyrektor naszej szkoły pięknie podsumował to przedsięwzięcie: „Unikamy odpustowego patriotyzmu”.

Autorzy spektaklu – Uczniowie i Nauczyciele Publicznej Szkoły Podstawowej w Łambinowicach

• scenariusz i reżyseria: Violetta Junka
• scenografia: Małgorzata Cieślińska, Edyta Golec, Monika Płóciennik – Łapka
• wybór i zgranie podkładu muzycznego: Violetta Junka, Robert Hałub
• choreografia: Violetta Junka
• tańce: Izabela Rewekant – Skiba (polonez, walc), Violetta Junka (taniec współczesny)
• śpiew: Małgorzata Połomska – Skut
• kostiumy: Violetta Junka, Izabela Rewekant – Skiba, Anna Mazurek, Edyta Figiel, Edyta Golec, Agnieszka Synowiec, Beata Urzędowska, Irena Raróg, Małgorzata Mazurska, Małgorzata Bieganowska
• rekwizyty: Monika Płóciennik – Łapka, Izabela Rewekant – Skiba, Violetta Junka
• prezentacja multimedialna: Violetta Junka, Robert Hałub
• informacja o spektaklu: Violetta Junka (opracowanie tekstu), Monika Płóciennik – Łapka (wykonanie techniczne)
• opieka nad uczniami za kulisami: Edyta Figiel, Edyta Golec, Agnieszka Synowiec, Beata Urzędowska, Irena Raróg, Małgorzata Mazurska, Małgorzata Bieganowska, Andrzej Gandziała, Ewa Szczepanowska

AKTORZY – 91. Uczniów klas V – VIII PSP Łambinowice

Lena Adamczyk, Milena Bielecka, Hubert Drab, Wojciech Figurniak, Aleksandra Głuszek, Edyta Janowska, Marcelina Jasnogórska, Patryk Juraszek, Alicja Kania, Szymon Kapuściok, Klaudia Kobylińska, Nikola Komenda, Maksym Kostiuk, Jakub Matusiak, Milena Myśliwiec, Marcin Pośpiech, Bartłomiej Sysiak, Miłosz Szeremeta, Maja Wójcik, Alisa Yarova, Wiktoria Frycz, Joanna Surma, Julia Wydra, Oliwia Gandziała, Julia Kamińska, Magdalena Zagwocka, Dawid Sosulski, Kacper Mućka, Patryk Rudyk, Aleks Suchanek, Aleksander Talik, Tymoteusz Płaza, Lena Wołoszczuk, Amelia Kubiak, Maja Stefanicka, Julia Czubasiewicz, Anna Urzędowska, Magdalena Sobek, Lena Józak, Marta Plachta, Nikola Żyła, Natalia Wilkiewicz, Maksymilian Raróg, Aleksy Święcicki, Filip Wilczek, Piotr Musiałczyk, Aleksandra Piwowarczyk, Aleksandra Kaplyta, Krystian Kapuściok, Natalia Vogt, Dawid Wawrzkiewicz, Kacper Borek, Tomasz Górski, Julia Kania, Maks Pośpiech, Milena Seremeta, Natalia Brasielska, Martyna Konieczko, Maja Werner, Karolina Jankowska, Oliwia Kocoń, Paulina Sokołowska, Weronika Głuszek, Filip Padamczyk, Michał Klimza, Anna Browarska, Tymoteusz Cieśliński, Mikołaj Szkwarkowski, Jakub Wełk, Laura Dziuk, Maja Matuszewska, Oliwia Dudek, Maximilian Herman, Maja Mazurek, Dominika Luda, Zuzanna Mazurkiewicz, Emilia Sobek, Krzysztof Zabłocki, Tymoteusz Nawrocki, Julia Janicka, Filip Surma, Oskar Jędrzejewski, Bartłiomiej Gostkowski, Jakub Wawrzkiewicz, Lena Witek, Marlena Rosenberg, Lena Górecka, Agata Kowalczyk, Mariusz Kraska, Jakub Kozłowski, Milena Jędrzejów,

Serdeczne podziękowania składamy Dyrekcji naszej Szkoły, Panu Dyrektorowi Jarosławowi Figlowi i Pani Dyrektor Iwonie Maduzi, za zaufanie, wiarę w nasze pomysły i ogromne wsparcie.

Dziękujemy również wszystkim Rodzicom za Państwa zaangażowanie.

Autorzy spektaklu